Het heeft even geduurd om de juiste woorden te vinden om het 'niet meer zijn' van oom Mac te beschrijven. Het is nog steeds onwerkelijk, ongeloof heerst vergezelt met een enorme pijn, een gemis.
Die middag dat we de kamer binnen liepen en oom Mac op het bed zagen liggen, heb ik steeds gedacht, "zometeen staat hij op, en geeft iedereen een hand en zegt 'zo, even geslapen, ben nu weer fit, waar is de rawon? zullen we tennissen'?.
Nog steeds denken we dat hij zo voor de deur staat. Oom Mac was een gezellige man, een supervriendelijke oom, vader en opa [ook naar Coen en Esmee], heel inventief en genoot van elk moment; leuk/niet leuk, maar wel doorzetten. Altijd geleid door zijn
vriendelijkheid, een bijzondere gave. Als troost een citaat van Henry Scott Holland, een Engelse geestelijk en theoloog.
"Death is nothing at all.
I have only slipped away into the next room.
I am I and you are you.
Whatever we were to each other, that we are still.
Call me by my old familiar name,
speak to me in the easy way which you always used.
Put no difference into your tone;
wear no false air of solemnity or sorrow.
Laugh as we always laughed
at the little jokes we enjoyed together.
Play, smile, think of me, pray for me.
Let my name be ever the household word that it always was.
...I am but waiting for you, for an interval,
somewhere very near just around the corner.
All is well."
Amsterdam, 8 mei 2009
Harry, Dominique, Coen en Esmee
